Göçmüş Kediler Bahçesi / Bilge Karasu

Sen beni yaşatabilirsin, diye geçirdim içimden.
Başı, gene, evet, dedi.
Ama yaşatmak istemiyorsun çünkü sen
Başı, evet, ben?.. dedi.
Sevildiğini bilmek istersin.
Evet.
Ama sevildiğinin söylenmesini istemezsin. 
Beni söylenmemiş bir sevgide
boğabilirsin.
Evet.Çünkü...Çünkü?..
Bilemiyorum. Galiba... 
Korkuyorsun.Evet.
Oyunu kestim. Tatsızlaşıyordu.
Kesmedi o.
Bekliyorum, dedi, evet...
Vazgeç, dedim başımla. Başka öksürdü. Kıpırdamıştım. 
Dondum.




Göçmüş Kediler Bahçesi / Bilge Karasu


Yorumlar

  1. Elimde çok eski biçimiyle az yıpranmış bir kitaptı. 99'da okumak durumunda kalmıştım. Dedem yeni ölmüştü ve bıraktığı ismi güzel olan tek şey buydu. Herkes mal mülk savaşı verirken ben kitabı kaçırdım, itiraf ediyorum çaldım. Acımla okudum onu. Parantez aralarında buldum yitirdiğim dedemi. Paylaşmak istedim...
    Böyle bir yerdi göçmüş kediler bahçesi ki hala aranır durur oraya gidiş yolu.

    YanıtlaSil
  2. ah Aslı...

    Ben de bir ayrılık sonrası başımı alıp -geri dönmek üzere- Ankara'dan giderken yolda okumuştum.. Şimdi ben ne desem ki, o gidiştir "göçmüş kediler bahçesi", öyle bir şey ki adı kadar anlatamam sana..

    YanıtlaSil
  3. benim de gidemeyişimdi... küçüktüm. iyi anlarım. bu iki duygu ikiz kardeşidir birbirinin... (yanılma hakkım var, öyle değil mi?)

    yeniden başlamak için...

    Yase Sevgiyle,
    Aslı.

    YanıtlaSil
  4. Küçükken duygularımızı, hissettiklerimizi iyi saklayabilirsek, anlayabilmek büyüyünce ola geliyor, müdahalesiz...
    (Yanılma hakkım var, öyle değil mi?)

    sevgilerimle :)

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yaşama Sanatı: Dünya Tinsel Geleneklerinde Gündelik Hayatın Estetiği by Crispin Sartwell

po r no grafi