sadece


hayatımızda sadece bir an bile şu film karesindeki kadar içten gülmek ve mutlu olmak, bunu bilhassa sadece kendimizleyken yapmış olmak, bir kez daha tekrarlanacağına inanmak ya da bu olanı yetirmek hayatın geri kalanını çekilesi kılmaz mı?

ya da

hayatımızda sadece bir an bile şu film karesindeki kadar içten gülebilme ve mutlu olabilme, bunu bilhassa sadece kendimizleyken yapacak olma ihtimali, hayatın geri kalanını çekilesi kılmaz mı?

filmle de ilgilidir bu düşünce, ama çok da değildir, siz yine de bir bakayım derseniz:

Roman Holiday (1953)







Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yaşama Sanatı: Dünya Tinsel Geleneklerinde Gündelik Hayatın Estetiği by Crispin Sartwell

po r no grafi