"Bu darbe gerçek bir başkaldırı ile karşılaştırılmamalıdır."

"Tanrının armağanı deniyordu bana; gülmek içindi bu ve ben bunu bilmiyor değildim; aşırı sevgiyle büyütüldüğüm için kolayca ağlıyordum, ama yüreğim buz gibiydi. Gönderildiği kişiler tarafından anılan yararlı bir armağan olmak istiyordum.; varlığımı Fransa'ya sunuyordum, dünyaya sunuyordum. İnsanlara aldırış etmiyordum, ama onların arasında olmam gerektiğine göre; sevinç gözyaşları, Evrenin beni minnettarlıkla kabullendiğini gösterecekti bana. Çok iddialı olduğum düşünülecekti belki de, hayır öyle değildim; ben babasız bir çocuktum. Kimsenin oğlu olmadığımdan, kendi kendimin nedeni oldum; gurur ve zavallılık kumkumasıydım; beni iyiliğe yönelten atılım tarafından dünyaya getirilmiştim; olayların art arda gelişi açıkça görülüyordu: Annemin şefkatiyle kadınsılaştırılmış, beni dünyaya getirmiş Musa'nın yokluğuyla tatsızlaşmış, büyükbabamın yüceltmeleriyle kibir küpüne dönmüştüm ve ailesel komediye inanabilseydim tam anlamıyla mazoşizme adanmış salt bir nesne olacaktım. Ama hayır, bu komedi yalnızca yüzeyde etkiliyordu beni, dip sopsoğuk ve haklı çıkarılmış halde kalıyordu; sistem dehşete düşürüyordu beni; mutlu bayılmalarımdan, kayıtsızlıklarımdan, şu çok okşanmış, aşırı bakımdan geçmiş bedenimden nefret ediyordum; karşıtlık içinde keşfettim kendimi, gurura ve sadizme, yani başka bir deyişle yüce gönüllülüğe kapıldım. Yücegönüllülük tıpkı cimrilik ve ırkçılık gibi, içimizdeki yaraları iyileştiren ve sonunda bizi zehirleyen bir merhemden başka bir şey değildir; yaratığın bırakılmışlığından kaçmak için, en tedavi edilemez burjuva yalnızlığına, yaradanın yalnızlığına hazırlıyordum kendimi. Bu darbe gerçek bir başkaldırı ile karşılaştırılmamalıdır. Bir zorbaya başkaldırılır, oysa benim yalnızca iyilikseverlerim vardır. uzun süre onların suç ortağı olarak kalmıştım. Tanrının bağışı diye beni adlandıranlar da onlardı; ben yalnızca elimdeki aletleri başka amaçlar için kullanmıştım."

Sartre - Sözcükler

  Çocuklarını Yiyen Satürn, Goya